สวัสดีครับ ท่านผู้อ่านทุกท่าน เรื่องที่ท่านจะได้ติดตามต่อจากนี้ เป็นเรื่องราวของชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งก็คือผมเอง ผมพึ่งเรียนจบจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่กลับมาเปิดสถาบันกวดวิชา แถวตัวเมืองในจังหวัดนครปฐม ผมชื่อว่า เกมส์ ครับ ผมไม่อยากจะยอตัวเองหรอกครับว่า ผมเป็นหนุ่มรูปร่างดี หล่อล่ำเลยล่ะ ผิวขาวเนียนละเอียด ผมสั้นเซท ใส่แว่น และด้วยความเป็นคนอัธยาศรัยดีของผม จึงมีสาวๆหลายคนเข้าไปแอ๊วผมอยู่บ่อยๆ แต่รสนิยมทางเพศของผมนี่สิครับ มันไม่ค่อยจะสนองตอบความต้องการของสาวๆไปสักหน่อย ท่านคงทราบกันดีว่ามันพิเศษ ไม่เหมือนใครแน่นอน
ผมเกิดมาในบ้านที่มีฐานะปานกลาง เป็นพี่ชายคนโต ของน้องชาย 2 คน ชื่อ ก๊อก กับ แก๊ก ถึงชื่อจะคล้องกันแต่การใช้ชีวิตคนละแนวเลยล่ะครับ ก๊อก เป็นคนขยัน ตั้งใจเรียน เขาได้รับคำเยินยอจากผู้ใหญ่อยู่บ่อยครั้ง อนาคตไกลครับเด็กคนนี้ แต่แก๊กเป็นคนติดเกม ติดการ์ตูน ไม่ตั้งเรียน จนครูประจำชั้นต้องแจ้งมาที่บ้านว่า ไม่ทำการบ้านบ้าง อ่านการ์ตูนในห้องเรียนบ้าง ป๊ากับม้าของพวกเราคงจะปวดหัวแย่ ใช่แล้วครับ เกมส์ ก๊อก แก๊ก เป็นลูกคนจีนถึงได้เรียกบุพการีตัวเองว่า ป๊า กับ ม้า และแน่นอนที่ลูกคนจีนเมื่อเรียนจบและมีงานเป็นหลักแหล่งก็ต้องแต่งงานมีภรรยา ผลิตหลานๆออกมาให้อากง อาม่า ได้ชื่นชม โดยเฉพาะกับคนที่เป็น "หลานชายคนโต" จะไม่มีปัญหาเลยครับ ถ้าเกมส์เองเป็นผู้ชายที่เกิดมาแล้วชอบผู้หญิงโดยสำนึก แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้นน่ะสิ เรื่องราวต่างๆดำเนินขึ้นในสถาบันกวดวิชาของเกมส์เอง ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนจะราบรื่น ดั่งทางที่โรยไปด้วยดอกกุหลาบ มีเด็กเข้ามาสมัครเรียนที่นี่อย่างมากมาย เพราะความสามารถในการสอนชั้นเยี่ยมของเกมส์ในวิชาฟิสิกส์ซึ่งหลายๆคนว่ายาก แต่ผมว่ามันง่ายนะ แต่บางครั้งคนโรยดอกก็ดันโรยหนามลงมาด้วยนี่สิครับ เซ็งเลย
"มาเช้าทำไมจ๊ะ สอนเย็นไม่ใช่หรอ เกมส์" พี่เปิ้ล ลูกพี่ลูกน้องของเกมส์เอง ตัวเล็กน่ารัก แต่ปากนี่อย่างกับกรรไกร แถมแหลมจนหูแทบจะทะลุ นางเป็นคนไม่ทำมาหากินจนที่บ้านนางต้องสั่งคำชับมาให้เกมส์ดูแลความประพฤติแทน
"ตามเคยครับพี่เปิ้ล อยู่บ้านก็ไม่รู้ทำอะไร น่าเบื่อ" ก็มีเรื่องแต่เช้าน่ะสิ
"อีกแล้วหรอ พี่ว่านะ เราก็ทำตามที่ผู้ใหญ่ต้องการไปสิ จะได้จบ" แหม...ม
"เหมือนมันจะง่ายนะพี่เปิ้ล" ตาขวางด้วย นี่แหนะ
"ม่าย!! พี่ก็ว่าไปงั้นแหละ เป็นมุข" ม่าย!! คำติดปากนางคนนี้เลยครับ แม้เนื้อความที่ต่อท้ายจะคล้อยตามหรือขัดแย้ง นางก็จะพูดว่า ม่าย!! ตลอดเว
"เกมส์เบื่อแล้วครับ กับคำว่า..."
"มีเมียยังพี่เกมส์" ??
"น้องพีช แซวพี่แต่เช้าเลยนะ" น้องพีช ผู้น่ารักของเกมส์ แต่เกมส์ไม่ได้ชอบแบบนั้นนะ เรื่องมันยาว
"ก็หนูไม่อยากให้พี่เครียดนี่นา"
"แล้วมาทำไมแต่เช้าจ๊ะ คุณน้อง!!" แหลมไปนะ
"ก็หนูไปที่บ้านพี่เกมส์มา ม้าบอกว่าพี่เกมส์ออกมาแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าไปที่ไหน หนูก็คิดว่ามีที่เดียวแหละ ที่พี่เกมส์จะไปได้" โหหห...
"รู้ใจพี่จริงๆเลย สรุปยังไงครับ"
"หนูจะชวนพี่ไปกินข้าวค่ะ พี่เปิ้ลด้วยนะคะ" โอเค ไปเลย
เราสามคนเหมือนเป็นพี่น้องที่สนิทกันมากๆเลยครับ พี่เปิ้ลจะทำหน้าที่เป็นแผนกรับเด็ก หมายถึงสมัครอะครับ ถึงจะขี้เม้าท์ไปหน่อย แต่ก็พูดเรื่องขำๆให้เราสองคนฟังได้ตลอดเวลา ส่วน "น้องพีชเรื่องมันยาว" คนนี้ เรื่องมันยาวจริงๆครับ
น้องพีชเป็นเด็กข้างบ้านที่เหมือนจะแอบชอบผมมาตั้งแต่น้ิองย้ายเข้ามาใหม่ๆเลยครับ ตอนนั้นพีชพึ่งจะอายุ 14 เอง ผมก็ 17 พอได้รู้จักกัน น้องก็แวะมาที่บ้านผมบ่อยๆ ชวนเล่น ชวนเที่ยวตลอด จนวันเกิดอายุ 18 ของน้อง น้องบอกชอบผมในสวนหน้าบ้านของน้องเอง คืนนั้นพระจันทร์สวยมากครับ ดวงกลมโต สีเหลืองนวลเชียว น้องคงคิดว่าสภาพแวดล้อมที่สวยงามจะเป็นใจให้น้องสมหวังแน่ๆ แต่สิ่งที่น้องได้รับกลับไปร่วมกับกล่องของขวัญวันนั้นคือ "พี่ชอบผู้ชายครับน้องพีช" แต่แทนที่น้องจะเศร้าซึม เงียยบหงิมไป แต่กลับเห็นผมเป็นเพื่อนสาวไปซะงั้น นอกจากเล่นกับเที่ยวแล้ว น้องยังพาผมไปซื้อเครื่องสำอางค์เป็นเพื่อนด้วย เวลาใครๆถามน้องว่า
"แก เป็นแฟนกับพี่เขาแล้วหรอวะ"
"เปล่าเลย พี่น้องกันนี่แหละ"
"ทำไมล่ะแก มีอะไรหรอ"
"เรื่องมันยาวน่ะ"
นี่แหละครับที่มา และที่สำคัญน้องไม่เคยบอกใครว่าผมเป็นเกย์ถ้าผมไม่บอกเองกับตัว
"พี่เปิ้ลคะ ไม่กินให้หมดล่ะ"
"ม่าย!! ก็พี่อิ่มแล้วไง" ไม่ถูกปากล่ะสิ
"พี่เปิ้ลกินอย่างอื่นปะ ของหวานมะ เดี๋ยวเกมส์ซื้อให้" ดูซิว่าอิ่มจริงหรือเปล่า
"เอาสิๆ สั่งมาให้ด้วยนะ" แล้ว ม่าย!! ทำไมล่ะวะครับ
นี่ก็เป็นข้อพิสูจน์ครับว่านางจะ ม่าย!! ในทุกๆสถานการณ์จริงๆ หลังจากเรากินข้าวที่ร้านอาหารในองค์พระตอนเช้ากันไปแล้ว ผมกับพี่เปิ้ลก็ไปส่งน้องที่มหาวิทยาลัย น้องพีชเรียนคณะวิทยาศาสตร์ครับ เอกชีววิทยา นอกเหนือเวลาเรียนน้องคือครูสอนชีวะของสถาบันของผมครับ
"เมื่อกี้ไม่อิ่มใช่ปะ เกมส์รู้นะ"
"ม่าย!! อิ่ม แต่อยากกินขนมหวานไง" = . =
"พี่เปิ้ล ลดคำว่า ม่าย!! ลงหน่อยก็ได้นะพี่เปิ้ล คนอื่นฟังเขาจะงง"
"ม่าย!!..." สายตาของผมเป็นอาวุธได้ในบางครั้ง "ก็ได้ ไม่พูด ม่าย!! ก็ได้"
"แล้วช่วงนี้มีเด็กๆมาสมัครเรียนไหมปะพี่เปิ้ล"
"สมัครอะมี แต่ไม่ได้สมัครเรียน" ??
"ยังไงอะ"
"พี่ว่าถามเจ้าตัวเองดีกว่า นู่น นั่งอยู่นู่นแหนะ"
ผมพอจะเดาได้ว่าเขาคนนั้นไม่มาสมัครอะไร นอกจากสอนหรอกครับ แต่ที่ผมอยากรู้คืออะไรที่ทำให้ผมหยุดนิ่ง ที่ทำให้ผมจำเป็นต้องหยุดนิ่งเพื่อที่จะพินิจพิเคราะห์องค์ประกอบในตัวเขา ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น ทำให้ผมไม่อยากจะละสายตาไปจากหนุ่มน้อยคนนี้เลย แล้วพี่เปิ้ลเดินไปไหน?
"สวัสดีค่ะ น้องบูส พี่เปิ้ลเองค่ะ ที่น้องติดต่อมาหาพี่ผ่าน facebook เมื่อคืนไงคะ" น้องบูสหรอ
"สวัสดีครับ พี่เปิ้ล เรื่องที่คุยเมื่อคืนสรุปยังไงครับ" ตกลงเลยสิๆ
"อ่อ พี่ว่าน้องบูสถามหัวหน้าดีกว่า นี่ พี่เกมส์ ค่ะ"
้
ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว มือชุ่มเหงื่อไปหมด หายใจขัดๆด้วย ตื่นเต้นใช่ปะเนี้ยเรา หนุ่มน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม เด็กผู้ชายผิวขาว ดวงตาคม ในชุดลำลองคอวีสีเขียว กางเกงขาสั้นสีน้ำตาล รองเท้าแตะ Flip flop ปลอมนี่นา แต่ชั่งมันเถอะ... หนุ่มน้อยเดินเขามาแล้ว อยู่ตรงหน้าผม
"สวัสดีครับ พี่เกมส์ ผมบูสครับ จะมาสมัครสอนคณิตศาสตร์" น้ำเสียงนุ่นมาก น้องกินสำลีมาหรอครับ
"ต...ตกลงครับ!!" พูดอะไรออกไปเนี้ย
"น้องเกมส์คะ ยังไม่ทันสัมภาษณ์เลยนะคะ รีบแบบนี้เนี้ย!..."
"ม่าย!! ไม่มีอะไรหนิครับ" ติดพี่เปิ้ลซะแล้วเรา
"แล้วยังไงครับเนี้ย"
จากนั้นผมก็พาหนุ่มน้อยของผม ของผม? ชอบเขาแล้วหรอ? รับเลยดีกว่ามะ? สัมภาษณ์ไปทำไม? คำถามต่างๆเกิดขึ้นในหัวของผม ความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่บ่อยเท่าไหร่ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี ผมครุ่นคิดในหัวคนเดียวอยู่นาน จนมานั่งบนเก้าอี้ตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"พี่ครับ พี่ พี่เกมส์ครับ" หนุ่มน้อยเรียกนี่หว่า
"ค...ครับ" ค้างเลยเรา " อ่อ หนุ่..น้องบูสได้กรอกใบสมัครหรือยังครับ" เกือบไปแล้ว
"ส่งไปที่พี่เปิ้ลเมื่อกี้ครับ" ตอนไหนวะ สงสัยมัวแต่ค้างอยู่
"อย่างนั้นพี่ถามบูสหน่อย มีเวลาว่างมาสอนตอนไหนบ้าง"
"เสาร์ครับ ทั้งวันเลย"
"แล้ววันอื่นล่ะ มีอีกหรือเปล่าเผื่อตารางเต็ม เดี๋ยวพี่ดูตารางให้นะ" ขอก้มหน้าไปยิ้มในลิ้นชักได้ปะเนี้ย
"ไม่มีครับ จันทร์-ศุกร์เรียนปกติครับ วันอาทิตย์อยากหยุดพัก"
